پژواک

وقتی دلی نمی تپد

قلمی خشک می شود

 
و شعر می پژمرد

انبوه اندهان از یاد می روند

 
و جمله خاطرات بر باد می روند

 
در باغ کوچه های میعادگاه

 
دیگر کسی به انتظار کسی نیست

 
آنچه باز می ماند

درد بخیه است

که پس از التیام

آغاز می شود

هرگز فراموش نخواهم کرد که برای داشتن تو،

 دلی را به دریا زدم که از آب ، واهمه داشت...