این کلبه بخشی از مجموعه ای را شامل می شود که در سراسر بوردو گسترش یافته؛ سرپناه های کوچکی که در اصل از ایده شکل گیری گذرگاهی برای گردش و پیاده روی در اطراف شهر الهام گرفته اند و به ارتباط میان زمین های پرت، پارک ها و جنگل ها کمک می کنند. این احجام مدور گزینه مناسبی برای گریز زدن ساکنان محلی منطقه به دل طبیعت در یک تعطیلات کوتاه هستند، بدون آنکه نیاز باشد خیلی از خانه خود فاصله بگیرند. این سرپناه با ترکیب نمای مواجی از پنجره های نامیزان و تکه چوب های سیاه رنگ که نمای بیرونی آن را علامت دار می سازند، عجیب ترین ساختار برای یک پناهگاه کوهستانی به حساب می آید. با این حال، هدف اصلی پروژه فراهم آوردن همان جو مطلوب و خوشایند برای گذران تعطیلات کوتاه است و در داخل این کلبه نیز فضای کافی برای خوابیدن 9 نفر به راحتی مهیاست. ایجاد ارتباطی دوباره با زندگی ساده فاقد آب و برق و فراهم آوردن محیطی آرام برای جمع شدن خانواده و دوستان کنار هم در جایی که خیلی از خانه دور نیست. =========================== از آن زمان که بیشتر شهرهای بزرگ در کنار آب ساخته شدند، بیش از دیگر بلایای طبیعی، این خطر جاری شدن سیل بود که ساکنان آنها را مورد تهدید قرار داد. این خطر با افزایش تغییرات اقلیمی و بالا آمدن سطح آب دریاها، جنبه‌ای جدی‌تر به خود گرفت؛ به طوری که طراحان را بر آن داشت به دنبال راه حل‌های بکر و ایدههای خلاقانه‌تر برای حفاظت از مناطق در معرض خطر، باشند. به عنوان مثال به دنبال طوفان خطرناک سندی، مردم از شنیدن اخباری پیرامون طراحی ساختمان‌های ارتجاعی در نیویورک سیتی دچار سردرگمی شدند. هر چند برای مقابله با این نوع فجایع، نیازمند ایده‌ها و طرح‌های بیشتری هستیم. واقعیت این است که بدون اندیشیدن تمهیدات ویژه، اغلب شهرها در خطر دائمی سیلاب قرار دارند. از این رو در مسابقه‌ای که اخیرا برگزار شد، از معماران و طراحان برجسته خواسته شد شهرهای آینده را در برابر این بلایا محافظت کنند. این مسابقه با عنوان(One Prize) ، شاهد ارائه طرح‌هایی متفاوت و بعضا عجیب از اقصی نقاط جهان بود. در میان این طرح‌ها، همه نوع ایده‌ای به چشم می‌خورد؛ از ساخت جزایر مصنوعی گرفته تا پلی ساخته شده از مواد قابل تورم و شناور که قادر به جلوگیری از جاری شدن سیل هستند. در ادامه شما را با تعدادی از طرح‌های برتر این مسابقه آشنا می‌کنیم. شبکه‌ای از زمین‌های باتلاقی محافظ جزیره‌ای جدید در نزدیکی جزیره استیتن(Staten) در نیویورک سیتی، جزیره استیتن، که پایین‌تر از سطح دریا قرار گرفته، یکی از مکان‌هایی بود که غالباٌ توسط طوفان سندی دچار خسارات و آسیب دیدگی‌های شدیدی می‌شد. اما شاید راهی برای نجات از این مشکل وجود داشته باشد. طرحی که توسط کریکت دی(Cricket Day) ارائه شده، یکی از سه برنده این رقابت طراحی است. به موجب این ایده می‌بایست در مسافتی به طول 7.5 مایل، حصاری طولانی برای محافظت در مقابل طوفان‌های شدید ساخته شود. با اندکی مداخله از سوی انسان، فرایند طبیعی ته نشست شدن رسوبات، سرعت گرفته و در نهایت این عملیات در طول ده‌ها سال برای ایجاد یک جزیره جدید کافی خواهد بود. این در حالی است که با بالا آمدن سطح آب دریا، دیگر قسمت‌های جزیره استیتن به آرامی غرق خواهند شد. صخره‌های مرجانی شکل گرفته از کشتی‌های کانتینردار (کشتی‌های مخصوص حمل بار) این طرح برای محافظت از کشور اندونزی از وقوع سونامی دیگر ارائه شده است. این راه‌حل از سوی بن دورو (Ben Devereau)مطرح شده و شامل مستقر نمودن کشتی‌های حمل بار قدیمی روی کف اقیانوس است. با اضافه کردن شارژ الکتریکی جزئی به این کانتینرهای فلزی، سیستم قادر به تحریک رشد مرجان‌ها بوده و بدین صورت سدی محافظ در برابر امواج خروشان و طوفان‌های شدید ایجاد می‌شود. از آنجایی که می‌توان مرجان‌ها را به سمت ایجاد ساختارهایی ویژه و خاص سوق داد، درو پیشنهاد کرد آنها را برای ساخت بایوکرت (Biocrete) برداشت کنند. این محصول یک ماده نوین با درصد پایینی از کربن است که می‌شود از آن برای ساخت و ساز روی خشکی نیز استفاده کرد. احداث پارکی بزرگ در امتداد خطوط ساحلی شهر نیویورک این ممکن است واضح‌ترین و شاید عاقلانه‌ترین راه حل پیشنهاد شده باشد: جابجا کردن مردم و انتقال ساختمان‌ها از امتداد خطوط ساحلی، یعنی جایی که امکان وقوع سیلاب بیشتر است. طرح ارائه شده از سوی کاترین رودریگز شامل صدها مایل منطقه پارک‌گونه است که اطراف خلیج” Raritan “در نیویورک و نیوجرسی را احاطه می‌کند. بدین شکل توسعه منطقه شهری در نزدیک خطوط ساحلی متوقف شده و به جای آن مجموعه‌ای از حائل، زمین‌های باتلاقی و راه‌ها در این نقاط دایر می‌گردند که در مقابل امواج خروشان قرار گرفته و شدت و قدرت این امواج را کاهش می‌دهند.
پس از طوفان عظیمی که در سال 1947 روی داد، توکیو برای جلوگیری از تکرار این واقعه، اقدام به ساخت شبکه‌ای از سدها نمود؛ هر چند احتمال جاری شدن سیل هنوز بسیار بالا بود. طوفانی مشابه می‌توانست زندگی 2.3 میلیون نفر را دستخوش تغییراتی ناخوشایند کرده و باعث ایجاد خساراتی در حدود 400 میلیارد دلار گردد.
اما زمانی رسید که دولت نتوانست منابع مالی لازم، جهت ساخت و مرمت سدهای عظیم بیشتری را فراهم کند. در این راستا معماری به نام کنیا اندو (Kenya Endo)، طرحی را در این مسابقه ارائه کرد و پیشنهاد داد با کمک رسوبات جمع آوری شده از سدهای همان ناحیه، اقدام به ساخت سدها و حصارهایی در اطراف رودخانه‌ها کنند.
این در اصل نوع جدیدی از سد به شمار آمده و می‌تواند نقشی موثر در طراحی نواحی شهری بازی کند. در ضمن باعث غنی شدن اکوسیستم منطقه شده و به اندازه کافی آب ذخیره نماید. این سدها، شبکه‌ای از زمین‌های باتلاقی و مرطوب ایجاد می‌کنند که می‌تواند به بازگشت حیات‌وحش ناحیه کمک نموده و در عین حال شهر را از سیلاب‌های آتی محفوظ نگاه دارد. همچنین این سیستم قادر است منابع آب لازم شهری را تصفیه کند. به علاوه این نوع سد برخلاف سدهای بتونی، محیطی مناسب جهت بازی کودکان فراهم می‌کنند.
ماریا آیولوا (Maria Aiolova) یکی از برگزار کنندگان این مسابقه در این زمینه چنین می‌گوید: این پیشنهاد به چیزی فراتر از محافظت در برابر بلایای طبیعی توجه نموده و شهر را آن‌گونه که باید باشد به ما نشان می‌دهد. طرح اندو جایزه اول این مسابقه را از آن خود نمود و او را تشویق کرد ایدههای ذهنی خود را با جدیت بیشتری دنبال کند.
| [ کلمات کلیدی ] :
